‘Nta nu paisi di sta terra mia,
nu gran cristianu sempri vivia.
Pe’ lu strittu di Missina, ‘cca’ arrivau
E ‘nta San Leo , la casa soi si fabbricau.
Corpu d’omu di grandi rispettu,
cu lu baffu torciutu e u doppiu pettu
lu fazzolettu ammattuliatu ‘nto taschinu
na vuci ‘mponenti e u sguardu finu.
Di la Sicilia a la Calabria bella,
cu forti ‘ntonu di na tarantella,
amanti da figura du puparu
e’ Mastru Miciu, u Mastru Gigantaru.
A li cumpagni soi, sempri cuntava a storia,
quandu nu jornu , ‘ncignau la sua vittoria,
a spisa fici pe’ dui randi pupi,
chi sulu juntavanu e puru stavanu muti.
Quandu l’ordinau mu li rinnova,
chiju c’acconzava i pupi ‘nci dumandau na parola, e ‘nci dissi:
“Comu li voliti di la testa a li pedi”? E iju ‘nci rispundiu:
“U masculu a mia mu m’assumigghja, a fimmana m’assumighja a ma mugghjeri”.
L’assumigghjanza ‘ nta la faccia era pittata,
da gigantissa tutta ‘nghingarata,
di lu giganti cu pinnacchju izatu.
“I pupi su pronti, ‘ncignamu lu triatu”.
Schiantu, dunavanu e beji figghjoli,
pa ‘mponenza c’avenu, maritu e mugghjeri.
Mata e Grifuni, ‘nta lu strittu li chjamaru,
pe’ figghjoli, i giganti i Miciu u Gigantaru.
Pa festa du paisi fora li cacciava
Lu tamburru , a grancascia e u rullanti sonava,
avanti u gigantaru, i giganti e i sonaturi,
arredu, na festa di giojusi criaturi.
Allura, a terra di giganti , stu paisi mio, io vogghju chjamari,
a tutti li foresteri, i sti pupi ‘nci vogghju parrari
e m si dici a tutti , ca a lu paisi mio viviu nu puparu
e onuri mu si faci, a Mastru Miciu u Gigantaru.